Αφιερωμένο σε μια φίλη που έφυγε….

Μοναξιά… είναι να είσαι σε διπλή μορφή

εσύ το μυαλό σου…και οι σκέψεις σου…

Δυο χέρια μπλεγμένα ανάμεσα σε μια οθόνη, με πλήκτρα

να αποτυπώνουν όλα τα κομμάτια

των αναμνήσεων…

μοναξιά είναι ο σκοτεινός ουρανός… 

που καθε φορά που νιωθεις.... 

την ανάγκη να αφεθεις 

και να αποκοιμηθείς....

μέσα στην αγκαλια του..

στην μαυρη ρομπα του... 

Θλίψη είναι να κοιτάς τα άστρα

που φεγγοβολούν….

και εσύ να ταξιδεύεις…

παρέα με το φεγγάρι….

αναζητώντας τα άδικα της ζωής...

ψάχνοντας για ένα γιατί!!!!

ψάχνοντας τα σωστά και τα λάθη….

και ψαχουλεύοντας τα…

να μαθαίνεις μέσα από αυτά… 

αν και ο προορισμός μας σε αυτή την ζωή

είναι να κάνουμε λάθη

να ματωθούμε….

να λυγίσουμε…

να φάμε τις πιο πολλές

την αχαριστία σε κρύο πιάτο…

να πονέσεις…..

να αδικήσεις και να αδικηθείς…

Και όμως φίλοι μου, υπάρχουν άνθρωποι….

που ποτέ δεν έβλαψαν κανένα…

που γεννιούνται με τόσο αθώα ψυχή…

που το μόνο που κερδίζουν είναι την απόρριψη…

έστω και αν δεν ξέρουν να πληγώσουν ποτέ τους…..

κανένα!!!

Είναι η ιστορία της φίλης μου…

που πέθανε φίλοι μου…

και χθες ήταν η ταφή της…

Όσο ζούσε αυτή η γυναίκα…

ήταν μια γυναίκα αθώα…

με ψυχή και καρδιά μικρού μωρού… 

έτσι την έφερε ο θεός στον κόσμο τούτο…

Μια γυναίκα μόνη…

με την μόνη έγνοια πάντοτε…

το πότε θα έρθει ο άντρας της στο σπίτι… 

 

εξαρτιόταν από όλους…

δεν είχε γνώμη…

μιλούσε και εκφραζόταν σαν μικρό μωρό…

πολλές φορές ο πόνος που ένιωθε….

ψυχικά και σωματικά….

την έκανε να κλαίει,

Είχε μέσα της πόνο…

και αυτό την έκανε να κλαίει

για πολύ ασήμαντα πράγματα…

Ήταν άρρωστη…

υπόφερε με την καρδιά της…

γεμάτα κιρσούς τα πόδια της…

μαυρισμένα και φουσκωμένα…

από το πρόβλημα της καρδιάς της….

Αυτήν την γυναίκα έτσι την γνώρισα

και έτσι έμεινε…

Της έδειχνα αγάπη

όποτε τύχαινε και την έβλεπα…

έστω και εκείνες τις λίγες φορές που την έβλεπα…

της έδινα σημασία…

και αυτή….. όλο παράπονα…

πολλά παραπόνα…. λέγοντας μου

να μην πω ποτέ τίποτα!!!!

Κράτησα τον λόγο μου!!!

Ποτέ δεν ανάφερα το τι μου έλεγε….

δεν ήταν τρελή… δεν έλεγε ψέματα…

έλεγε τις αλήθειες… αυτά που την πονούσαν!!!!

Αυτά που άλλοι δεν ήξεραν, το πώς σκεφτόταν…

το πόσο πληγωνόταν…

και πως όλα τα καταλάμβανε!!!

Πάντα μόνη να στέκετε εκεί έξω στην αυλή της…

και πολλές φορές να μιλάει μόνη…

να σοφίζετε διάφορα…

θέλοντας σημασία…

Μια μέρα δεν άντεξε…

η κάρδια της αδυνάτισε… 

μπήκε νοσοκομείο…

φοβόταν να πεθάνει…

ήθελε να έβγαινε από εκεί μέσα…

Όμως αυτό ποτέ δεν έγινε…

λίγες μέρες αργότερα πέθανε…

Ο θάνατος της με σόκαρε… 

δεν ήθελα να το πιστέψω…

όπως και όλη η οικογένεια της…

δεν ήθελε κάνεις να το πιστέψει!!!

Ήταν χθες η ταφή της… 

ένας άγγελος μέσα στο κρύο

και παγωμένο φέρετρο…

ένας άγγελος χλωμός…

με ένα ελαφρύ χαμόγελο στα χείλη της…

πήγε εκεί που του αξίζει…

πήρε μια θέση στην αγκαλιά των αγγέλων… 

Από εκεί ψηλά θα βλέπει την οικογένεια της

θα τους μιλάει με την ψυχή της…

Ένας άγγελος που έφυγε από την γη…

και πήγε στα ουράνια…

δίπλα σε πραγματικούς αγγέλους!!!!

Και ελαφρύ νάνε το χώμα που σε σκέπασε… φίλη μου,

νάσε πάντα κοντά μας…

με όποιο τρόπο ξέρεις εσύ!!!!!

Καλό ταξίδι φίλη μου…

Και πάντα θα είσαι στην καρδιά μου…