Ελενα καπακιώτου zinaa kapa κουρελιασμενη μου ψυχη....

Κουρελιαμενη η ψυχη μου…

Εφθασα στα τοσα μου χρονια

και ακομη μαζευω τα κομματια μου…

το φως εφυγε,

και η σκοτεινια με εχει παρει αγκαλια…

με νανουριζει, με ένα παραξενο ηχο..

ένα ηχο τρομου… φοβου…

μια μελωδια που επρεπε να την χορεψω

με γυμνα ποδια πάνω σε αγκαθια…

ματωνα..

ο πονος ξεσχιζε τις πατουσες μου..

μα αυτές συνεχιζαν να χορευουν

στο δικο τους ρυθμο,

καταπατωντας ότι πολυτομο ειχα…

σταχτες εγιναν όλα… η μουσικη σταματησε..

το κορμι μου σωριαστηκε στις σταχτες μου κλαιγοντας…

κοιταξα τον σκοτεινο ουρανο μου,

διαιρωτηθηκα πως περασαν όλα αυτά τα χρονια,

ποσο εχω μεγαλωσει,

και όμως η ψυχη μου παρεμεινε

σαν μικρου παιδιου.. παραμυθιαζομαι…

τυλιγω τα χερια μου, αγκαλιαζοντας με…

σφιγγω με δυναμη τις πληγες μου,

για να παψουν να αιμορραγουν… με καινε…

μα ακομη μια φορα

η δύναμη της ψυχης μου μαζευει

ότι περίσσεψε από τις σταχτες μου…

και προχωραω

κρυβοντας το προσωπο μου με τα χερια..

δεν θελω να δω το φως…

το απεχθανομαι είναι όλα ένα ψεμα… μια αυταπατη…

μακρης ο δρομος μου…

μα ψυθηριζω στη σκια μου να αντεξει…

με ακολουθει σιωπηλη…

της λεω μιλησε μου… πες μου που παω

τι κανω ποια ειμαι

η μαλλον ποιες ειμαστε…

βουβη εκει να με ακολουθει χωρις μιλια

λες και πασχιζει να με εξασθενησει περισσοτερο…

μιλησε μου ψυχη μου… της φωναζω,

πες κατι…

καθοδήγησε με εστω μια φορα εσυ…

ισως βαδιζω σε λαθος δρομο,

προχώρησε εσυ μπροστά

να σε ακολουθησω εγω… μα….

Όποια μερια και να πιασω

μα οπου και αν στριψω

εσυ παντα με ακολουθεις

και στα σωστά και στα λάθη μου…

νύχτωσε και πάλι…

άλλη μια μέρα άλλη μια νύχτα….

Άλλη μια εβδομάδα άλλος ένας μήνας…

χρόνος με χρόνο…

πέρασαν τόσα πολλά χρόνια…

νιώθω κουρασμένη…

κουράστηκα να αγωνίζομαι…

τόσες φορές το είπα…

αλλά και πάλι η επιμονή μου

για μια καινούργια αρχή

μια καινούργια μέρα δεν σταματά εδώ…

όσο και αν ματώσω…

όσες πληγές και έχω…

μέσα στα χέρια μου κρατώ τα κομμάτια μου σφιχτά,

προσπαθώντας να τα συναρμολογήσω,

φτιάχνοντας ευχάριστες στιγμές…

στιγμές δήθεν ευτυχίας…

μπούρδες!!

Και πάλι μπούρδες!!! Αλλά συνεχίζω…

Κρατώντας έμενα και να με σέρνω

σε σωστά και λάθη…

δεν με λυπάμαι πια…

αντιθέτως χαίρομαι από την μια πτυχή

διότι γνωρίζω… βλέπω… μαθαίνω….

μελετώντας ακόμη πιο βαθειά την ζωή…

αποκτώ εμπειρίες.. γίνομαι πιο σοφή

πιο δυνατή,

παίρνω το σπαθί στα χέρια… και αμύνομαι…

πολεμώ το ψέμα της αλήθειας,

αντιστρέφοντας την αλήθεια στο ψέμα…

κάτι που ακόμη το σκέφτομαι…

τι διαφορά έχει το ψέμα της αλήθειας

με της αλήθειας το ψέμα?

και ακομη μια φορα θεε μου
σε ευχαριστω για την αντοχη που μου εδωσες... 
που ακομη αντεχω...
και αν λυγιζω καμια φορά....
εγω παλι ξαναστηνω το αναστημα μου
και προχωραω!!!
zinaa kapa