Ελενα καπακιώτου zinaa kapa Νιώθω να χάνομαι…. νιώθω να πνίγομαι…

Στις θυμίσεις μου, πάλι έρχονται…. τα όσα έζησα…

τα χρόνια που έφυγαν….

για τις τόσες φορές που πληγώθηκα… 

για στιγμές που πονούσα….

που έκλαιγα σαν μικρό παιδάκι…

Για ανθρώπους που αγάπησα και έχασα…

για άλλους που χρειαζόμουν αλλά…

βιάστηκαν… να φύγουν για την απέναντι όχθη…

Για ανθρώπους που πλήγωσα χωρίς να το θέλω…

για ανθρώπους που με μαχαίρωσαν.. πισώπλατα..

Για τα λάθη και πάθη μου

για τα χαμένα όνειρα μου

για φόβους… και για εφιάλτες που έζησα 

Για φίλους που δεν ήταν ποτέ φίλοι….

  

Για το σήμερα που δεν ζω…

για το σήμερα… που γίνετε χθες,

για το αύριο που φοβάμαι….

Και την διάσταση του όλου θέματος!!!

Νιώθω να χάνομαι…. νιώθω να πνίγομαι…

   

Για ακόμη μια φορά…..

τα δάκτυλα μου παραμιλούν ανάμεσα

στα πλήκτρα του υπολογιστή μου,

νιώθω να θέλω να αποτυπώσω και πάλι τις σκέψεις μου….

να ξεφουσκώσω την πίεση την μυαλού…

να αδειάσω την λογική και τα πρέπει της….

Μην απορείτε… πάει τρελάθηκα…

και την στιγμή που τρελαίνομαι…

νιώθω την λογική να παλεύει με μένα…

 

Και εγώ να την διώχνω… αλλά αυτή να επιμένει!!!

Θέλω να ζήσω…. και ζω…..

ζω όμως χωρίς ζωή…. παραμιλώ και πάλι….

χωρίς να γνωρίζω και εγώ η ίδια το τι γράφω απόψε..!!!

Ξημέρωσε…. είναι 5.30 το πρωί…. και εγώ βρίσκομαι εδώ

για να χτυπούν τα δάκτυλο μου τα πλήκτρα…

για να προλαβαίνουν τις σκέψεις μου….

να αποτυπώνουν τα στιγμιαία λόγια ψυχής

που βγαίνουν από τα σωθικά μου….

Η Φωνή μου μένει βουβή…..

τα χέρια μου τρεμοπαίζουν καθώς γράφω…. δεν ξέρω τι έχω.

  

Είμαι ευτυχισμένη και όμως νιώθω κενή…..

είμαι χαρούμενη και όμως ειμαί χάλια…..

νιώθω φίλους δίπλα μου… και όμως είμαι μόνη….

  

Βλέπω πόσο γρήγορα έρχεται το πρωινό

και μέχρι να πούμε καλημέρα νυχτώνει….

νυχτώνει…. ξημερώνει

φεύγουν οι νύχτες και οι μέρες….

γίνονται μέρες χαμένες,

εβδομάδες και μήνες….

και μετά γίνεται χρόνος….

μετά χρονιααααααααααααα

και εγώ βλέπω πόσο γρήγορα κυλούν τα χρόνια….

Διαιρωτουμε…. τι διαιρωτουμαι???

Για ολααααααααα….. για όλα όσα χάνω!!!

  

  

Για το αύριο που δεν ξέρω τι θα μου φέρει….

για το σήμερα… το χθες…. ….

Και όλα τα σήμερα μου…

να γίνονται όλα ένα χθες άπιαστο…

να το βλέπω να μικραίνει… και να χάνεται….

και εγώ να μην διακρίνω τίποτα πια!!!

Και έρχεται το αύριο και γίνεται σήμερα….

και πάλι να μην προλαμβάνω να το ζήσω…..

Γιατί???