Ελενα καπακιώτου zinaa kapa ΚΟΥΡΑΣΜΕΝΗ ΜΟΥ ΨΥΧΗ..

Κουρελιασμένη η ψυχη μου…

  

Εφθασα στα τόσα μου χρόνια και ακόμη μαζεύω τα κομμάτια μου…

το φως έφυγε και η σκοτείνια με έχει πάρει αγκαλιά,

με νανουρίζει με ένα παράξενο ήχο.. ένα ηχο τρομου… φοβου… 

μια μελωδία που έπρεπε να την χορέψω με γυμνά πόδια πάνω σε αγκάθια… μάτωνα..

ο πόνος ξέσχιζε τις πατούσες μου..

­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­μα αυτές συνέχιζαν να χορεύουν στο δικό τους ρυθμό,

καταπατώντας ότι πολύτομο είχα… στάχτες έγιναν όλα… η μουσική σταμάτησε..

το κορμί μου σωριάστηκε στις στάχτες μου κλαίγοντας 

κοίταξα τον σκοτεινό ουρανό μου,

διερωτήθηκα πως πέρασαν όλα αυτά τα χρόνια, πόσο έχω μεγαλώσει,

και όμως η ψυχή μου παρέμεινε σαν μικρού παιδιού.. παραμυθιάζομαι…

Τυλίγω τα χεριά μου, αγκαλιάζοντας με… 

σφίγγω με δύναμη τις πληγές μου, για να πάψου να αιμορραγούν… με καίνε… μα ακόμη μια φόρα

η δύναμη της ψυχής μου μαζεύει ότι περίσσεψε από τις στάχτες μου… και προχωράω…

κρύβω το πρόσωπο μου με τα χέρια..

  

δεν θέλω να βλέπω άλλο  το φως… το απεχθάνομαι είναι όλα ένα ψέμα… μια αυταπάτη… 

Μακρύς ο δρόμος μου… μα ψιθυρίζω στη σκιά μου να αντέξει…με ακολουθεί σιωπηλή… της λέω…

-      Μίλησε μου, πες μου που πάω, τι κάνω, ποια είμαι, η… μάλλον ποιες είμαστε!!

Βουβή εκεί να με ακολουθεί χωρίς μιλιά λες και πασχίζει να με εξασθενήσει περισσότερο…

-      Μίλησε μου ψυχη μου… της φωνάζω, πες κάτι… 

καθοδήγησε με έστω μια φόρα εσύ… ίσως βαδίζω σε λάθος δρόμο,

προχώρησε εσύ μπροστά να σε ακολουθήσω εγώ… μα…

Όποια μεριά και να πιάσω μα όπου και αν στρίψω εσύ πάντα με ακολουθείς και στα σωστά

και στα λάθη μου… νύχτωσε και πάλι…

άλλη μια μέρα άλλη μια νύχτα, άλλη μια εβδομάδα άλλος ένας μήνας… χρόνος με χρόνο…

πέρασαν τόσα πολλά χρόνια…

νιώθω κουρασμένη… κουράστηκα να αγωνίζομαι… τόσες φορές το είπα… αλλά και πάλι η επιμονή μου

για μια καινούργια αρχή, μια καινούργια μέρα, δεν σταματά εδώ…

όσο και αν ματώσω… όσες πληγές και έχω… μέσα στα χέρια μου, κρατώ τα κομμάτια μου σφιχτά,

προσπαθώντας να τα συναρμολογήσω, φτιάχνοντας ευχάριστες στιγμές… στιγμές δήθεν ευτυχίας…

Μπούρδες!! Και πάλι μπούρδες!!! Αλλά συνεχίζω…

Κρατώντας έμενα και να με σέρνω σε σωστά και λάθη… δεν με λυπάμαι πια…

αντιθέτως χαίρομαι από την μια πτυχή διότι γνωρίζω… βλέπω…

μαθαίνω… μελετώντας ακόμη πιο βαθιά την ζωή… αποκτώ εμπειρίες.. γίνομαι πιο σοφή πιο δυνατή,

παίρνω το σπαθί στα χέρια… και αμύνομαι…

πολεμώ το ψέμα της αλήθειας, αντιστρέφοντας την αλήθεια στο ψέμα…

κάτι που ακόμη το σκέφτομαι..

τι διαφορά έχει το ψέμα της αλήθειας με της αλήθειας το ψέμα?

και ακόμη μια φόρα θεέ μου σε ευχαριστώ για το κουράγιο που μου έδωσες,

που ακόμη αντέχω, και αν λυγίζω καμιά φορά,

εγώ πάλι ξαναστήνω το ανάστημα μου και προχωράω!!!

zinaa kapa