Ελενα καπακιώτου zinaa kapa ΠΑΝΤΑ ΕΓΩ… ΚΑΙ ΕΓΩ.

ΠΑΝΤΑ ΕΓΩ… ΚΑΙ ΕΓΩ.

Σε όλα μου τα χρόνια από όσο θυμάμαι….

ζούσα πάντα εγώ και εγώ.... εγώ και άλλος μου εαυτός...

πνιγμένες και οι δυο στην μοναξιά!!!

Έμαθα να λέω, πως η αγάπη είναι χίλιες λέξης

και χίλιες μια πράξης!!!

Εγώ γνώρισα μόνο τις λέξεις, καμία πράξη.

Ένιωσα πολλές φορές προδομένη,

αλλά σιωπούσα, απ’ ότι θυμάμαι...

πολλές οι φορές που ένιωσα  ξεχασμένη,

παρέα με τα κουρελιασμένα όνειρα μου,

και άλλες τόσες φορές που σφράγιζα το στόμα μου...

έκλεινα τα μάτια... και τα αυτιά...

για να βάζω νεράκι στο κρασί μας.. και όμως τι κέρδιζα???

Το μόνο που κέρδιζα,

ήταν να ξυπνώ το πρωί με πρησμένα μάτια από το κλάμα...

η φωνή μου να μην βγαίνει από το πνίξιμο που ένιωθα..

και μ’ ένα βλέμμα απλανές θλιμμένο και προβληματισμένο, 

πάντα αύτη η μοναξιά με βάρυνε...

ήθελα να φωνάξω να ακουστώ... ήταν από ανάγκη...

αυτήν την καταραμένη ανάγκη

που κάθε φορά, που πάω να βρω την ισορροπία μου, 

αυτός που κάποτε αγάπησα

να έρχεται και να με ισοπεδώνει...

από ζήλια... από παραλογιες.... τα πάντα!!!!

Θυμάμαι τις πόσες φορές που σχόλαζα από την δουλειά

και πριν πάω σπίτι,

πάντα πήγαινα στην αγαπημένη μου παραλία..

για να μπορέσω να ξεκαθαρίσω το μυαλό μου

και για πάρω ανάσα καθαρή

από τον αγέρα που φυσούσε στο πρόσωπο μου...

να μπορέσω η μάλλον να βρω την δύναμη μια μέρα

και να αφήσω πίσω μου όλα όσα με ενοχλούσαν!!!

Κοίταζα την θάλασσα και στις σκέψεις μου

Σαν κινηματογραφική ταινία, έβλεπα την ζωή που έζησα,

από τότε που ήμουν μικρό παιδάκι...

  

τις πίκρες που γεύτηκα... το πόνο που ένιωσα...

και να κρατώ τις πληγές μου τόσο σφικτά... για να μην αιμορραγήσουν...

Και όμως οι άνθρωποι μαθαίνουν από τα λάθη τους...

εγώ μάθαινα αλλά δεν τολμούσα...

έμενα εκεί να πληγώνομαι να γεμίζω πληγές...

και να αντέχω ακόμη!!

Να κοιμάμαι ανήμπορη πια για να αντιδράσω...

να παλεύω με τα ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΣΕ τα ΘΑ ΕΠΡΕΠΕ και τα ΓΙΑΤΙ!!!!

Μάζευα το πρωί τα κομμάτια μου και τα σύντασσα με ένα χαμόγελο...

Έκρυβα τις χαμένες μάχες μου και πάλι από την αρχή...

Έλπιζα σε κάτι... και περίμενα σκορπιόμουνα σε όνειρα...

για να μην βλέπω την πραγματικότητα!!!

Με πρόδωσε αρκετές φορές...Και εγώ εκεί.... χωρίς να τολμώ να φύγω...

Πάντα να συγχωράω...  με κλειστά μάτια πια... ένιωθα τις γρατσουνιές στις πληγές μου

με έκαιγαν.... πονούσα....αλλά άντεχα!!!

Zinaa kapa